Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Γιατί Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης δεν είναι η ηγεσία που έχουμε ανάγκη. και γιατί Τσίπρας, Καμένος και Παπαρήγα δεν είναι η εναλλακτική λύση εξουσίας;



Έχουμε διαπιστώσει την έλλειψη πολιτικής ηγεσίας, ικανής να εκφράσει τα συμφέροντα των Ελλήνων σε διεθνές επίπεδο και ταυτόχρονα ικανής να εμπνεύσει αγωνιστικό φρόνημα στους Έλληνες να αντισταθούν και να αγωνιστούν για την αποκατάσταση της Εθνικής Ανεξαρτησίας και της Λαϊκής Κυριαρχίας όπως και για την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Αυτή τη στιγμή «τύποις» έχουμε ανεξαρτησία και Σύνταγμα το οποίο δ
εν εφαρμόζεται, «τύποις» έχουμε Λαϊκή Κυριαρχία αφού η πολιτική ηγεσία θεωρεί αρετή να ξεχνά τη λαϊκή εντολή και τις δικές της προεκλογικές υποσχέσεις λίγες μέρες μετά τις εκλογές, ούτε καλείται ενδιάμεσα ο πολίτης να αποφασίσει για σημαντικά θέματα, όπως η εκχώρηση της ανεξαρτησίας. «Τύποις» λοιπόν υπάρχει δημοκρατία, ενώ στην πραγματικότητα δεν κυβερνά ο λαός, ούτε ερωτάται, αλλά οι ξένοι προτέκτορες με τους ντόπιους συνεργάτες τους οι οποίοι αλλάζουν αν διαπιστωθεί ότι δεν αντέχουν άλλο. Ήδη έχουν πεταχτεί σαν στημένες λεμονόκουπες ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Γιώργος Καρατζαφέρης και ο Λουκάς Παπαδήμος μαζί με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Τη θέση τους ήρθαν οι πρόθυμοι Αντώνης Σαμαράς, Βαγγέλης Βενιζέλος, Φώτης Κουβέλης και Γιώργος Στουρνάρας οι οποίοι πέταξαν αμέσως στο καλάθι των αχρήστων τις προεκλογικές τους υποσχέσεις με βάση τις οποίες ψηφίστηκαν, αλλά ακόμα και το περιεχόμενο των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης θεωρούν ότι δεν τους δεσμεύουν.


Αυτή τη στιγμή ούτε η δικαιολογία τους, ότι όλα αυτά γίνονται για να παραμείνει η Ελλάδα στο ευρώ «πάση θυσία» (αυτό προστέθηκε μετεκλογικά από τον Φώτη Κουβέλη) ισχύει αφού έχουμε ήδη την δημόσια κυνική αλλά ρεαλιστική δήλωση του Αμερικανού προέδρου Μπάρακ Ομπάμα, να μην διανοηθούν να εκδιώξουν την Ελλάδα από το ευρώ ως τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Έχει γίνει δηλαδή η χώρα κλωτσοσκούφι των μεγάλων δυνάμεων και το μέλλον της καθορίζεται με βάση τις προεκλογικές σκοπιμότητες της Γερμανίας, της Γαλλίας και των ΗΠΑ, αλλά και κάθε άλλης χώρας που συμμετέχει στο κλάμπ των δανειστών.

Δεν υπάρχει δημοκρατική νομιμοποίηση της κυβέρνησης να ακολουθεί πιστά και χωρίς αλλαγές, την πολιτική που καταδικάστηκε στις εκλογές δηλαδή την πιστή εφαρμογή του μνημονίου, η οποία καταστρέφει την κοινωνία και την οικονομία, διατηρεί το πολιτικό καθεστώς προτεκτοράτου. Η εφαρμογή μάλιστα του μνημονίου, και η ευθύνη των διαπραγματεύσεων έχει ανατεθεί στον εξωκοινοβουλευτικό Γιώργο Στουρνάρα, γνωστό από τη δραστηριότητά του τα προηγούμενα τρία χρόνια να ενημερώνει και να συμβουλεύει την τρόϊκα για να διαπραγματευθεί αποτελεσματικότερα με την ελληνική κυβέρνηση. Η δημοκρατική νομιμοποίηση δεν υπάρχει ούτε καν για τους ηγέτες των κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση. Ο μεν Αντώνης Σαμαράς εκλέχτηκε με καθολική ψηφοφορία των οπαδών της ΝΔ έναντι της Ντόρας Μπακογιάννη, ο οποία αμέσως διαγράφτηκε επειδή τάχθηκε υπέρ του μνημονίου. Μετά από 3 χρόνια, ο Αντώνης Σαμαράς παραμένει αρχηγός αν και προσχώρησε στην πολιτική που κατήγγειλε επί 2,5 χρόνια, στην πολιτική που κατά τις δηλώσεις του καταστρέφει τη χώρα, «σκοτώνει τον ασθενή» και φυσικά η Ντόρα Μπακογιάννη η οποία παρέμεινε συνεπής στην υποστήριξη του μνημονίου έχει επιστρέψει πανηγυρικά ως εφεδρεία, και περιμένει τη σειρά της κατά το προηγούμενο του Βενιζέλου ο οποίος διαδέχθηκε τον Παπανδρέου.

Στο ΠΑΣΟΚ είναι γνωστό ότι δεν τηρήθηκε το καταστατικό του ΠΑΣΟΚ (πράγμα συνηθισμένο από το παρελθόν) και όταν έληξε η θητεία του Γιώργου Παπανδρέου δεν εξελέγη ο διάδοχός του σύμφωνα με το καταστατικό. Η αστεία δικαιολογία ότι … ήθελε να είναι αρχηγός κόμματος για να βάλει πάλι υποψηφιότητα για πρόεδρο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δείχνει πόσο ΔΕΝ σέβονται την εσωκομματική δημοκρατία. Στη συνέχεια εξελέγη ο Βενιζέλος αρχηγός ως μοναδικός υποψήφιος, μια διαδικασία που συνηθιζόταν πριν από 50 χρόνια σε φασιστικά καθεστώτα και σε κομμουνιστικά κόμματα. Στην ίδια τη διαδικασία έλαβαν μέρος το 20% όσων είχαν λάβει μέρος στην ανάλογη διαδικασία εκλογής το 2004 του Γιώργου Παπανδρέου, και στις κάλπες το ΠΑΣΟΚ έλαβε πράγματι το 20% των ψήφων που είχε πάρει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009. Αυτό ακριβώς είναι το σημερινό ΠΑΣΟΚ και σε αριθμούς. Το 20% του ΠΑΣΟΚ που γνωρίζαμε από το παρελθόν.

Η ΔΗΜΑΡ είναι νεοπαγές αρχηγικό κόμμα που συγκεντρώνει τον πυρήνα της πάλαι ποτέ «κομμουνιστικής ανανέωσης» χωρίς κομμουνιστές. Αδιαμφισβήτητος αρχηγός είναι ο Φώτης Κουβέλης, αλλά ήδη έχουν αποχωρήσει σημαντικά πολιτικά στελέχη της ανανεωτικής αριστεράς (Μπαγιώργος κλπ) από το 1974!!! Ήδη τα 2/3 των ψηφοφόρων του προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, αλλά κι αυτό πριν να κάνει την μνημονιακή της στροφή. Ως τις εκλογές ήταν αναμφισβήτητα ένα κόμμα του αντιμνημονιακού μετώπου.

Δεν υπάρχει λοιπόν καμιά δημοκρατική νομιμοποίηση της κυβέρνησης και της πολιτικής ηγεσίας. Αν ξεφύγουμε όμως από τους τύπους, διαπιστώνουμε την έλλειψη ικανής πολιτικής ηγεσίας και στην αντιπολίτευση. Ο λαός αναζητούσε πριν από τις εκλογές στα αντιμνημονιακά κόμματα έναν ηγέτη. Ήδη πριν από τις πρώτες εκλογές του Μαίου, ο Αντώνης Σαμαράς και η ΝΔ είχαν προσχωρήσει στο μνημόνιο με αποτέλεσμα η ΝΔ από 33% με το οποίο ηττήθηκε το 2009 να πέσει στο 19%!!! Αντιθέτως το νεοπαγές κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων που προέκυψε από τη διάσπαση και διαγραφή των βουλευτών της ΝΔ οι οποίοι καταψήφισαν το μνημόνιο, πήρε 10%. Δηλαδή ο πολίτης που ιδεολογικά πρόσκειται στη ΝΔ ήταν πρόθυμος να αλλάξει ηγεσία γι αυτό και δεν ρωτήθηκε. Ο Αντώνης Σαμαράς εκλέχθηκε το 2004 και λογικά θα έπρεπε να μην είναι ισόβιος ηγέτης, αλλά να γίνονται εκλογές τουλάχιστον κάθε τετραετία για την ηγεσία του κόμματος. Οποιαδήποτε δημοκρατική αρχή (παραδεκτή τουλάχιστον στη Δυτική Ευρώπη, στις ΗΠΑ και στην Ιαπωνία) δεν περιλαμβάνει ισόβιους ηγέτες κομμάτων. Ενδεχομένως επιζεί αυτό το καθεστώς στην Κίνα και στη Βόρεια Κορέα.


Στο χώρο της Αριστεράς, όλοι οι πολίτες που είχαν ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ και αποφάσισαν να διαρρήξουν τις σχέσεις τους με αυτή την πολιτική στράφηκαν καθαρά στην αριστερά και μάλιστα στην κομμουνιστογενή αριστερά, η οποία έχει επιλέξει εδώ και 25 χρόνια να μην δρά ως «κομμουνιστικό κόμμα» αλλά ως μαζικό αριστερό κίνημα. Κι ενώ ως τώρα δεν είχε απήχηση στο λαό, αλλά περιοριζόταν ως το 2009 στο 4,5% (στην πραγματικότητα στο 3% γιατί το 1,5% ήδη προερχόταν από το ΠΑΣΟΚ πράγμα που είχε αναγνωρίσει δημοσίως ο τότε πρόεδρος Αλέκος Αλαβάνος με τη δήλωση ότι «υπάρχει ήδη μια ισχυρή σοσιαλιστική συνιστώσα» η οποία δεν εκπροσωπείται στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ), «ξαφνικά», επειδή ο Τσίπρας είπε μια βδομάδα πριν από τις εκλογές ότι «εμείς δεν θα καταθέσουμε την Τρίτη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης» - (γιατί η μάχη δινόταν για την Τρίτη θέση ανάμεσα στο ΚΚΕ, τη ΔΗΜΑΡ και τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς το ΠΑΣΟΚ ήταν «σίγουρο» δημοσκοπικά δεύτερο κόμμα) – βρέθηκε δεύτερο κόμμα, αλλά με τη μοναδική δυνατότητα να σχηματίσει κυβέρνηση. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είχαν 149 έδρες, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε 17% και ήταν η κύρια πολιτική δύναμη του αντιμνημονιακού μετώπου.

Αντί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση είτε για να κυβερνήσει είτε για να κάνει εκλογές σε λίγους μήνες, και τις εκλογές να κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα, προτίμησε και ο ΣΥΡΙΖΑ υπηρεσιακή κυβέρνηση, δηλαδή μια κατάκτηση της μεταπολίτευσης πήγε περίπατο με την για πρώτη φορά από το 1963 έκανε τις εκλογές υπηρεσιακή κυβέρνηση, με πρωθυπουργό τον πρόεδρο του Συμβουλίου Επικρατείας. Τις εκλογές του 1974 και του 1977 είχε κάνει η κυβέρνηση Κωνστατίνου Καραμανλή, τις εκλογές του 1981 η κυβέρνηση Ράλλη, τις εκλογές του 1985 και του 1989 η κυβέρνηση Παπανδρέου, Τζαννετάκη και Ζολώτα, το 1996 το 2000 και το 2004 η κυβέρνηση Σημίτη, του 2007 και του 2009 η κυβέρνηση Καραμανλή. Η απειρία Τσίπρα, Καμμένου και Κουβέλη, συνδυάστηκε με τη σιωπηρή συμφωνία των πιο έμπειρων Παπαρήγα, Σαμαρά και Βενιζέλου οι οποίοι ανέπνευσαν με την αφέλεια και την τιμιότητα των άλλων τριών. Κι έτσι είχαμε το πισωγύρισμα των υπηρεσιακών κυβερνήσεων, δηλαδή και σε συμβολικό επίπεδο επιστρέψαμε στην εποχή που κυβερνούσαν οι ξένες δυνάμεις και το παλάτι. Στην εποχή του προτεκτοράτου.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι η ψυχή των ξένων και των ντόπιων συνεργατών τους πήγε στην Κούλουρη, αλλά επανήλθε γρήγορα στη θέση του λόγω της ανικανότητας των ηγετών της αντιπολίτευσης να διαχειριστούν την κατάσταση πολιτικά προς όφελος του λαού. Ο Τσίπρας είχε την ευκαιρία να κάνει αυτό που είχε κάνει ο Γεώργιος Παπανδρέου το 1963, δηλαδή να σχηματίσει κυβέρνηση λίγων μηνών, να καταργήσει την πράξη του υπουργικού συμβουλίου για μείωση των κατώτερων μισθών, των συλλογικών συμβάσεων, της διαιτησίας και της μετενέργειας, να καταργήσει όλους τους όρους του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης που έρχονται σε αντίθεση με το Σύνταγμα, το διεθνές δίκαιο και το κοινοτικό κεκτημένο, και να προκηρύξει νέες εκλογές σε τρείς μήνες μαζί με δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα του οποίου θα αναλάμβανε να υλοποιήσει η επόμενη κυβέρνηση.

Αντί γι αυτό, έδωσε τη δυνατότητα στον Σαμαρά, και στο κατεστημένο, που έχει στη διάθεσή του και σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης χωρίς το διαδίκτυο, να κινητοποιήσουν υπέρ εαυτών όλα τα μέσα ηθικά και ανήθικα, όπως οι εκβιασμοί, η παραπληροφόρηση, ο τρόμος ότι η χώρα θα εκδιωχθεί αυτόματα από το ευρώ με τον ΣΥΡΙΖΑ, ότι θα πέσει πείνα και έλλειψη καυσίμων, φαρμάκων και τροφίμων και η ΝΔ να φτάσει στο 30% δηλαδή να ανέβει σε έναν μήνα άλλο ένα 11% ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ με την χλιαρή ηγεσία του Τσίπρα κέρδισε άλλο ένα 10% κι έμεινε στην αξιωματική αντιπολίτευση. Αντί όμως να χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο γιατί απέτυχε να είναι χρήσιμος στον ελληνικό λαό και στην πατρίδα του, έσπευσε το ίδιο βράδυ των εκλογών να πανηγυρίσει την επιτυχία του παραλληλίζοντάς την με την επιτυχία της ΕΔΑ το 1958 που είχε πετύχει το 24%! Η ανιστόρητη αναφορά νομιμοποιήθηκε από την παρουσία του Μανώλη Γλέζου στους πανηγυρισμούς μια και είχε ζήσει και το 1958 και είχε εκλεγεί βουλευτής και τότε και τώρα.


Το 1958 όμως δεν μπορεί να είχε παράδειγμα για μίμηση, ούτε για την Ελλάδα ούτε για την Αριστερά. Γιατί το 1958 ακολούθησαν οι εκλογές βίας και νοθείας του 1961 με βάση το σχέδιο Περικλής, που ήταν πρόβα πραξικοπήματος, η δημοκρατία δεν κέρδισε, αλλά μετά τον Ανένδοτο αγώνα του Γεωργίου Παπανδρέου (ο οποίος είχε πλέον ως μυστικοσύμβουλο τον Ανδρέα Παπανδρέου) και την πανηγυρική νίκη του λαού το 1963 με 51% (μετά από 2 εκλογικές αναμετρήσεις και τη φυγή του Καραμανλή στο εξωτερικό για να μην εναντιωθεί στο παλάτι, τους ξένους και τους πραξικοπηματίες) φτάσαμε στην αποστασία και στην ανοιχτή στρατιωτική δικτατορία. Και όμως ο Τσίπρας με αυτό τον συμβολισμό βρήκε να συγκρίνει την εκλογική ήττα του 2012 για τη δημοκρατική παράταξη, για την αριστερά και για τη χώρα!!! Τη χαιρέτησε ως εκλογική νίκη, ανάλογη με το εκλογικό κατόρθωμα της ΕΔΑ το 1958!!! Καμία σύγκριση.

Τις ικανότητες της ηγεσίας του ΚΚΕ να ηγηθεί του ελληνικού λαού σε έναν ανεξαρτησιακό αγώνα ώστε να ανακτήσει την κυριαρχία του δεν θα τις σχολιάσουμε γιατί δεν υπάρχουν. Επί τρία χρόνια προσπαθούσε να διαχωριστεί από τους άλλους διαμαρτυρόμενους εναντίον του μνημονίου, ακόμα και στις διαδηλώσεις, λίγους μήνες πριν από τις εκλογές σκλήρυνε τη στάση του λέγοντας ότι μόνον όποιος θέλει την έξοδο από την ΕΕ πρέπει να ψηφίσει το ΚΚΕ και μάλιστα μια βδομάδα πριν τις εκλογές είπε ότι ακόμα κι αν της ανατεθεί η Τρίτη εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, θα την καταθέσει αμέσως!!! Έφτασε έτσι στο 4% από το 10%.

Αφού λοιπόν δεν υπάρχει πολιτική ηγεσία ικανή να εκφράσει τους πόθους και τα συμφέροντα των Ελλήνων, πρέπει να τη δημιουργήσουμε. Αφού δεν υπάρχει φυσική πολιτική ηγεσία, πρέπει πρώτα να δημιουργήσουμε την «Φιλική Εταιρία» που θα οργανώσει τον αγώνα ανεξαρτησίας και αποκατάστασης της δημοκρατίας. Μετά θα αναζητήσουμε τον «Καποδίστρια» που θα ηγηθεί…

Δευτέρα 7 Μαΐου 2012

Ανάλυση του κλογικού αποτελέσματος 6ης Μαΐου 2012

Εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος της 6ης Μαΐου 2012. Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια πρώτη ψύχραιμη εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος, γιατί μέχρι στιγμής δεν έχω ακούσει καμιά. Το πρώτο εύκολο συμπέρασμα που πρέπει να βγάλουμε είναι ότι ο δικομματισμός δέχθηκε τη χαριστική βολή εξαιτίας της πολιτικής του μνημονίου την οποία ακολούθησε. Δεν έφταιγε η φάτσα του Παπανδρέου αλλά η πολιτική του. Η ίδια φάτσα που είχε νικήσει τον Βενιζέλο και τη ΝΔ του Καραμανλή με άνεση, όταν άλλαξε πολιτική και προσχώρησε στην πιο σκληρή νεοφιλελεύθερη δεξιά πολιτική παγκοσμίως κατέρρευσε και δεν θα εκλεγόταν ούτε βουλευτής. Ειρήσθω εν παρόδω, αν είναι στοιχειωδώς έντιμος και ξέρει να δίνει μηνύματα πρέπει να παραιτηθεί και από τη βουλευτική έδρα που κατέλαβε χωρίς σταυρό γιατί με σταυρό δεν εκλεγόταν. Ήταν μια μικρή νοθεία της βούλησης των πολιτών η εκλογή του. Δεν φταίει ούτε η φάτσα του Σαμαρά γιατί με την ίδια φάτσα αλλά με διαφορετική πολιτική είχε ένα κόμμα ως 5 μήνες πριν από τις εκλογές στο 33% και μέσα σε λίγους μήνες κατέρρευσε στο 19% . Αν είχε επιμείνει στις εκλογές της 4ης Δεκεμβρίου θα είχε εκλεγεί τότε πρωθυπουργός και θα είχε καταρρεύσει στο ένα εξάμηνο. Δηλαδή τον Ιούνιο θα κάναμε εκλογές και θα έπαιρνε 19% ή λιγότερο. Αν καθυστερούσε και πήγαινε σε εκλογές το φθινόπωρο θα έπαιρνε μονοψήφιο. Είναι η πολιτική που ακολουθούν αυτή που καταστρέφει το πολιτικό σύστημα για να διασωθούν οι ξένες τράπεζες. Αντίπαλος των πολιτικών κομμάτων είναι οι τράπεζες και είδος προς κατανάλωση από τις τράπεζες είναι οι πολιτικοί τους υπηρέτες. Τους χρησιμοποιούν σαν καύσιμη ύλη για να διατηρηθούν εκείνες στη ζωή. Και οι ελληνικές τράπεζες είναι μέρος του ευρωσυστήματος, αλλά μιλάμε κυρίως για τις μεγάλες ξένες τράπεζες. Ότι είπαμε για τον Σαμαρά ισχύει πολύ περισσότερο για τον Βενιζέλο. Δεν έχει σημασία ότι επί δύο χρόνια κρυβόταν πίσω από τον Παπανδρέου, φθειρόταν το ίδιο επειδή συμφωνούσε όπως φάνηκε από την περίπτωση της Λούκας Κατσέλη και του Χάρη Καστανίδη. Ο λαός δεν συγχωρεί όσους διαφωνούν μεν, αλλά δεν τολμούν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των Ελλήνων πολιτών και νομίζουν ότι το λάθρα βιώσας είναι έξυπνη στάση σε περίοδο κρίσης. Το γεγονός ότι συνέχισε την ίδια ακριβώς πολιτική ήταν και η ταφόπλακα που μπήκε πάνω από την πολιτική του καρριέρα. Από τις δηλώσεις που έκανε μετά τις εκλογές και από την αμετροέπεια που έδειξε να βγεί πρώτος και να υποδείξει σε όλους τι πρέπει να κάνουν ήταν επίσης άστοχη και βιαστική κίνηση. Ήταν η στιγμή για να εξαφανιστεί κι εκείνος και όχι ώρα για να βγεί και να κάνει μαθήματα. Με τις δηλώσεις που έκαναν και οι δύο πολιτικοί αρχηγοί του μνημονίου, δείχνουν ότι δεν έλαβαν το μήνυμα των πολιτών και δεν δέχονται ότι έκαναν λάθος. Επομένως δεν θα προσπαθήσουν να το διορθώσουν. Δεν θα προσπαθήσουν να αλλάξουν στρατόπεδο και αντί να υπηρετούν τα συμφέροντα των Ελλήνων και τα συμφέροντα του ελληνικού εθνικού κράτους ως όργανο κυριαρχίας των Ελλήνων πολιτών, προσπαθούν να εφαρμόσουν τις δεσμεύσεις που έχουν αναλάβει έναντι των ξένων δυνάμεων κατοχής της χώρας μας και να υποτιμήσουν τον ιδιωτικό και δημόσιο πλούτο των Ελλήνων. Εφόσον δεν αλλάξουν στρατόπεδο, προορίζονται να δουν σε επόμενη εκλογική αναμέτρηση τις δυνάμεις τους να συρρικνώνονται ακόμα περισσότερο γιατί δεν θα έχουν και το κράτος στην υπηρεσία του πελατειακού τους κόμματος και δεν θα μπορούν να βάζουν χέρι στο κρατικό ταμείο για να πληρώσουν τις εκλογικές τους εκστρατείες. Οι Έλληνες πολίτες κατάλαβαν στο τέλος πως λειτουργεί το εκλογικό σύστημα της νοθείας του αποτελέσματος και πέτυχαν οριακά να εμποδίσουν τον σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης του μνημονίου χωρίς να έχουν καμιά βοήθεια από τα αντιμνημονιακά κόμματα της Αριστεράς. Στο νήμα πρόλαβε ο Τσίπρας να πεί ότι εγώ δεν θα καταθέσω την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης αλλά θα προσπαθήσω να σχηματίσω κυβέρνηση αντιμνημονιακή ασφαλώς, και πήρε κυριολεκτικά πάνω από την κάλπη το 8% του εκλογικού σώματος. Αν δεν το είχε πεί το αποτέλεσμα θα ήταν διαφορετικό. Πιθανόν να ήταν τρίτο κόμμα ο Καμμένος που δεν το είπε εγκαίρως και δεν ήταν τόσο οργανωμένος όσο θα έπρεπε για να είναι πειστικός. Μόλις οι Έλληνες πολίτες κατάλαβαν ότι για να μην μπορούν να κυβερνήσουν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έπρεπε η ΝΔ να πέσει κάτω από το 20% και το ΠΑΣΟΚ κάτω από το 15% έδωσαν αυτό ακριβώς το εκλογικό αποτέλεσμα. Για σιγουριά άφησαν και τον ΛΑΟΣ εκτός Βουλής οπότε είναι σίγουρο ότι το κόμμα του μνημονίου (σε συσκευασία των τριών) δεν μπορεί να κυβερνήσει γιατί και τα τρία κόμματα μαζί έχουν 35%. Δεν υπάρχει κανένα υπόλοιπο που μπορούν να μαζέψουν γιατί οι πολίτες δεν τους άφησαν απολύτως τίποτα. Αν αυτό το καταλάβουν έστω και τώρα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και αλλάξουν στρατόπεδο, μπορεί και να ζήσουν. Αν όμως χρησιμοποιήσουν τη νοθεία των 50 εδρών στο εκλογικό αποτέλεσμα εναντίον των Ελλήνων και υπέρ του μνημονίου των ξένων κατοχικών δυνάμεων, τότε απλώς θα το χάσουν κι αυτό είτε αλλάζοντας τον εκλογικό νόμο, είτε αναδεικνύοντας πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές ένα αντιμνημονιακό κόμμα. Δεν μπορεί να κοροϊδέψεις όλους τους πολίτες για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είναι λοιπόν χάσιμο χρόνου να προσπαθήσει ο Σαμαράς να σχηματίσει κυβέρνηση σωτηρίας του μνημονίου, όπως και για τον κάτοχο της τρίτης εντολής τον Βαγγέλη τον Βενιζέλο να προσπαθήσει να φτιάξει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας του μνημονίου. Δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα και δεν καταλαβαίνω πόσο έχουν τυφλωθεί και δεν το βλέπουν τόσο καθαρά όσο το είδαν το 60% των Ελλήνων πολιτών. Μας μένει τώρα η εντολή του Τσίπρα, ο ποίος ζήτησε την Τρίτη εντολή, αλλά πήρε τη δεύτερη γιατί οι πολίτες κυριολεκτικά πάνω από την κάλπη τον είδαν ταυτόχρονα ως ψήφο διαμαρτυρίας όσο και κυρίως ως μέσο για να τρομοκρατήσουν τους τρομοκράτες. Ως ψήφο διαμαρτυρίας τον έδειχναν και οι μετρήσεις με ένα ποσοστό περίπου 8 ή 9% και κυριολεκτικά πάνω από την κάλπη εξαιτίας της δήλωσης ότι εμείς δεν θα καταθέσουμε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης πήρε αυτό που πήρε. Αν μάλιστα δεν έλεγε ότι εμείς θέλουμε κυβέρνηση της Αριστεράς με το ΚΚΕ (το οποίο δεν θέλει και αυτοεξαιρείται με τον πιο έντονο τρόπο από την προσπάθεια άμυνας του λαού απέναντι στις επιθέσεις που δέχεται) αλλά ότι θέλουμε αυτόνομη από τους ξένους ελληνική κυβέρνηση για να καταργήσουμε το μνημόνιο και να ανακτήσουμε την κυριαρχία μας για λογαριασμό των Ελλήνων εργαζομένων θα μπορούσε και καλύτερα. Η θετική ψήφος ήταν από το πιο παραγωγικό κομμάτι των πολιτών και σε ηλικία και από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό κυρίως αλλά και στον δημόσιο τομέα. Η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης έρχεται από τους νέους, από τις ηλικίες 45 με 54 και από τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Σε αντίθεση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ το οποίο ψηφίστηκε κυρίως από τους ηλικιωμένους συνταξιούχους και από τους μισούς αγρότες οι οποίοι δεν έχουν καταστραφεί όπως τα αστικά κέντρα. Σε όλα τα αστικά κέντρα το ΠΑΣΟΚ είναι μονοψήφιο και αυτό είναι το ποσοστό που θα πάρει στις επόμενες εκλογές αν συνεχίσει μνημονιακά. Σε όλα τα αστικά κέντρα ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει 22% και όχι 17% και αυτό το 22% μπορεί να δώσει και αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές αν δεν διστάσουν, αν δεν κωλώσουν κι αν συσπειρώσουν όλους όσους έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ προς τα αριστερά. Από την τεράστια δεξαμενή του ΠΑΣΟΚ δεν έχουν πάρει όλα τα κόμματα της αριστεράς παρά μόνον το ¼ των πολιτών που είναι αριστερόστροφοι. Επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να προσπαθήσει να σχηματίσει αντιμνημονιακή κυβέρνηση της ευρύτερης κεντροαριστεράς έχοντας ακόμα και άτομα από το χώρο της συντηρητικής δεξιάς αλλά σε σταθερή αντιμνημονιακή κατεύθυνση. Υπάρχουν εκτός Βουλής πολλά τέτοια άτομα. Κυρίως να προσπαθήσει να σχηματίσει πραγματική κυβέρνηση και όχι να κάνει μια προσπάθεια για τα μάτια του κόσμου με άτομα από τον ΣΥΡΙΖΑ μόνον. Η δημοκρατική παράταξη δεν αποτελείται από στελέχη ενός κόμματος και μια κυβέρνηση οφείλει να εκφράζει όλους τους πολίτες και όχι μόνον αυτούς που ψήφισαν ένα κόμμα με 15 ή με 20%. Ο πρωθυπουργός είναι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων και η κυβέρνηση είναι όλων των Ελλήνων και η Βουλή είναι όλων των Ελλήνων. Όταν έχεις το 60% του λαού σε αντιμνημονιακή κατεύθυνση μπορείς να κυβερνήσεις αν έχεις και μια κυβέρνηση και έναν πρωθυπουργό που εκπροσωπεί τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ακόμα και το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου ως πρωθυπουργός εξέφραζε το 65% του ελληνικού λαού τουλάχιστον και όχι μόνον το 48% που είχε πάρει στις κάλπες. Μνημονιακή κυβέρνηση ακόμα και με 155 έδρες δεν μπορεί να κυβερνήσει. Γιατί δεν έχει την υποστήριξη ούτε του 32% που πήρε στις κάλπες. Αντιμνημονιακή κυβέρνηση ακόμα και με 120 έδρες μπορεί να κυβερνήσει γιατί οι 50 έδρες είναι προϊόν νοθείας και στις κάλπες πήρε πάνω από 60%. Δεν ελπίζω ότι ο Τσίπρας έχει τις ατομικές ικανότητες που απαιτούνται για τέτοιους χειρισμούς με στρατηγική και τακτική αλάνθαστες. Γι αυτό και πρέπει αμέσως να φτιάξει διευθυντήριο δίπλα του αποτελούμενο από τους ανθρώπους της κεντροαριστεράς που έχουν ήδη εκλεγεί στο ψηφοδέλτιό του. Χωρίς άκρως δημοκρατική λειτουργία και πλήρη σεβασμό των αποφάσεων των συλλογικών οργάνων που εκλέχτηκαν κατευθείαν από το λαό (και όχι οργάνων που είναι κατασκευασμένα σε γραφεία οργανώσεων του σωλήνα) δεν θα πάει μακριά. Και ασφαλώς πρέπει να ανοίξουν αμέσως οργανώσεις του νέου συνασπισμού που δημιουργείται όπου να καλέσουν όλους τους ψηφοφόρους να οργανωθούν δημοκρατικά και να συμμετέχουν αυτοί οι άνθρωποι στη λήψη των αποφάσεων. Αν συνεχίσουν να είναι συνασπισμός οργανώσεων του σωλήνα δεν μπορούν ούτε να κρατήσουν αυτή την εκλογική δύναμη, ούτε να την μετασχηματίσουν σε δύναμη αλλαγής και ανατροπής του μνημονίου. Ήδη η Ελλάδα ως εθνικό κράτος αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίσει πολύ σύντομα συστηματική επίθεση από το εξωτερικό εξαιτίας της απόφασης των Ελλήνων πολιτών να ανακτήσουν την κυριαρχία τους. Εάν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ αποκρούσουν επιτυχώς αυτές τις θρασύτατες επιθέσεις των ξένων να τρομοκρατήσουν τους πολίτες που ψήφισαν αντιμνημονιακά και να οδηγήσουν σε ανεξέλεγκτη χρεοκοπία το κράτος, έχουν ελπίδα ύπαρξης. Αλλιώς θα εκλείψουν πολύ σύντομα. Αν τα κόμματα της Αριστεράς πετύχουν να αποκρούσουν την τρομοκρατική επίθεση κι έχουν καθαρό μυαλό, θα υπηρετήσουν τους Έλληνες και το εθνικό κράτος και θα κυβερνήσουν με χαρακτηριστική άνεση. Το πρώτο λοιπόν είναι να σχηματιστεί μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό πολιτικό πρόσωπο από το αντιμνημονιακό μέτωπο της Αριστεράς. Μπορεί να είναι ο Τσίπρας ή ο Μανώλης Γλέζος, ή ο Γιάννης Δραγασάκης ή ο Κουβέλης. Μπορεί να είναι και εξωκοινοβουλευτικό πρόσωπο όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ή ο Νίκος Κωνσταντόπουλος ή άλλος. Περιλαμβάνοντας και πρόσωπα από τον συντηρητικό χώρο ή του ΠΑΣΟΚ (πάντοτε όμως από το σταθερό αντιμνημονιακό μέτωπο) θα έχει το νομιμοποίηση να ζητήσει ψήφο ανοχής και από τη ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Και ας αποφασίσει ελεύθερα το ΚΚΕ και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να μην ψηφίσουν σύμφωνα με τη θέληση των πολιτών στην κάλπη. Ασφαλώς αυτή θα είναι μια κυβέρνηση 6 μηνών με σκοπό να αλλάξει τον εκλογικό νόμο, να κάνει δημοψήφισμα για το μνημόνιο να αναθεωρήσει το Σύνταγμα και να οργανώσει νέες εκλογές σε έξι μήνες. Δηλαδή η επόμενη κυβέρνηση και η επόμενη Βουλή θα εκτελέσουν την εντολή της κάλπης των Ελλήνων πολιτών να ανακτήσουν την κυριαρχία τους και να αναθεωρήσουν το Σύνταγμα σε δημοκρατική κατεύθυνση ώστε ποτέ ξανά να μην προσπαθήσει κανένας ξένος να κατακτήσει τη χώρα με κοινοβουλευτικό μανδύα. Και θα σου πώ αν θα επιζήσειθ και η Χρυσή Αυγή και το κόμμα του μνημονίου. Η δημοκρατία και η λαϊκή βούληση είναι ο δρόμος που οδηγεί στην ανατροπή του μνημονίου. Πάμε τώρα στα εκλογικά αποτελέσματα: Στις προηγούμενες εκλογές η αντίθεση ήταν κυρίως δεξιά - αριστερά. Στη δεξιά περιλαμβάνουμε όλες τις πολιτικές εκφράσεις του συντηρητικού χώρου και στην αριστερά περιλαμβάνουμε και το ΠΑΣΟΚ όπως γίνεται σε όλη την Ευρώπη. Οι σοσιαλδημοκράτες παρά τη δεξιά τους στροφή, εξέφραζαν ένα μέρος της κοινωνικής Αριστεράς. Η Αριστερά ήταν στο παρελθόν πλειοψηφία στους πολίτες, αλλά δεν κατάφερνε ποτέ να κυβερνήσει παρά μόνον μέσω του ΠΑΣΟΚ. Η δεξιά κατάφερνε πάντοτε να κυβερνήσει με ποσοστά μικρότερα από το 50% του εκλογικού σώματος: 2004: Δεξιά: (ΝΔ+ΛΑΟΣ) = 47,55% Αριστρά: (ΠΑΣΟΚ+ΚΚΕ+ΣΥΡΙΖΑ+ΔΗΚΚΙ) = 50.50% 2007: Δεξιά: (ΝΔ+ΛΑΟΣ) = 45.64% Αριστερά: ΠΑΣΟΚ+ΚΚΕ+ΣΥΡΙΖΑ) = 51,29% 2009: Δεξιά: (ΝΔ+ΛΑΟΣ) = 39,10% Αριστερά: (ΠΑΣΟΚ+ΚΚΕ+ΣΥΡΙΖΑ+ΟΙΚ-ΠΡΑΣΙΝΟΙ) = 58,59% Στις εκλογές του 2012 η κύρια αντίθεση δεν ήταν πλέον δεξιά – αριστερά, αλλά μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Αν αθροίσουμε τις ψήφους του αντιμνημονίου έχουμε 65% του εκλογικού σώματος. Αν αφαιρέσουμε τις ψήφους της Χρυσής Αυγής (πράγμα αυθαίρετο γιατί εκφράζει το θυμό της καταστρεφόμενης μεσαίας τάξης) πάλι μας μένει ένα ποσοστό 58% εναντίον του μνημονίου. Τα Τέσσερα κόμματα του μνημονίου (ΠΑΣΟΚ+ΝΔ+ΛΑΟΣ+ΔΗΣΥ) μαζί συγκεντρώνουν το 37,68% του εκλογικού σώματος. Τα δύο κόμματα της συγκυβέρνησης ΝΔ + ΠΑΣΟΚ) έχουν το 32% του εκλογικού σώματος. Αν προσπαθήσουμε αυθαίρετα να αποδώσουμε το ΠΑΣΟΚ στην Αριστερά και τους Ανεξάρτητους Έλληνες στη δεξιά, έχουμε πάλι πλειοψηφία της Αριστεράς με 54% και μειοψηφία της Δεξιάς με 34,59%. Με άλλα λόγια δεν υπάρχει καμιά παραδοξότητα στο εκλογικό αποτέλεσμα. Μπορεί το ΠΑΣΟΚ να αποφάσισε να προσχωρήσει στην πιο δεξιά πολιτική παγκοσμίως, στον άκρατο νεοφιλελευθερισμό που επιβάλλεται βίαια από το κράτος επί των πολιτών προς όφελος των ξένων αγορών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αλλά στην πρώτη ευκαιρία συνάντησε έναν βράχο απέναντί του, τον οποίο δεν μπόρεσε να ξεπεράσει. Για να επιβιώσει η πολιτική του μνημονίου μόνον για δύο χρόνια, κατανάλωσε, θυσίασε το ΠΑΣΟΚ και πάλι έμεινε μειοψηφία. Για να συνεχίσει δεν μπορεί να τηρεί τα δημοκρατικά προσχήματα και πρέπει να προχωρήσει σε αντιδημοκρατικές λύσεις. Σε ανοιχτή δικτατορία αλά Πινοσέτ. Αλλιώς πρέπει να εγκαταλειφθεί. Το ερώτημα είναι αν η ελληνική Αριστερά μπορεί να ξανακερδίσει το ΠΑΣΟΚ (όπως ελπίζουν τα συνδικάτα και μέρος του εκλογικού σώματος μεγάλης ηλικίας) ή αν είναι αμετάκλητη η μεταπήδησή του στη δεξιά, οπότε θα προκύψουν νέα σχήματα και νέα συνδικάτα που θα εκφράσουν τα συμφέροντα αυτών των πολιτών. Προς το παρόν ένα μεγάλο μέρος των παλαιών ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ προτίμησε να απέχει από τις κάλπες όπως μας δείχνει το άθροισμα των ποσοστών ΠΑΣΟΚ+ΚΚΕ+ΣΥΡΙΖΑ+ΔΗΜΑΡ+ΟΙΚ.ΠΡΑΣΙΝΟΙ) = 47,4% Χωρίς να περάσει στη δεξιά όπως μας δείχνουν το άθροισμα των ποσοστών της δεξιάς (ΝΔ+ΑΝΕΞ.ΕΛΛ+ΛΑΟΣ+ΔΗΣΥ) = 47% Ατυχώς για το ΠΑΣΟΚ η ηγεσία του Βαγγέλη Βενιζέλου προσανατολίζεται να παραμείνει κόμμα του μνημονίου με την προσπάθεια σχηματισμού «κυβέρνησης εθνικής ενότητας» των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων (ΝΔ+ΠΑΣΟΚ+ΔΗΜΑΡ) = 38,13% δηλαδή κόμμα μειοψηφίας στο λαό στην υπηρεσία των ξένων κατοχικών δυνάμεων με στόχο τη λεηλασία του ιδιωτικού και του δημόσιου πλούτου των Ελλήνων. Αυτή η προσπάθεια είναι προορισμένη να αποτύχει. Απλώς θα οδηγήσει εκτός Βουλής το ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει ήδη μονοψήφιο ποσοστό 8,5% στα αστικά κέντρα το οποίο θα γίνει πανελλαδικό μόλις χάσει το κράτος του πελατειακού κομματικού συστήματος. Με αυτή τη γραμμή θα βρεθεί εκτός Βουλής μετά από δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Η μόνη φωνή διαφωνίας στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν προς την ορθή κατεύθυνση δηλαδή προς την Αριστερά, αλλά του Ανδρέα Λοβέρδου υπέρ της συνεργασίας μόνο με τη ΝΔ δηλαδή δείχνουν ότι δεν έλαβαν το μήνυμα της ψήφου των Ελλήνων πολιτών. Αν οι εκλογές γίνουν σύντομα με το ισχύον εκλογικό σύστημα, κατά πάσα πιθανότητα θα μπούν στη Βουλή οι ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ – ΠΡΑΣΙΝΟΙ, οι οποίοι έμειναν εκτός Βουλής για μερικές δεκάδες ψήφων και το εκλογικό σώμα πάντοτε διορθώνει τέτοια «λάθη». Πιθανότατα θα μπεί στη Βουλή και ο ΛΑΟΣ, αφαιρώντας ένα πολύ μικρό μέρος των ψήφων της Χρυσής Αυγής. Το υπόλοιπο θα οδηγηθεί μάλλον στη ΝΔ γιατί ήταν μια ψήφος διαμαρτυρίας της μεσαίας τάξης και η Χρυσή Αυγή μπορεί να μείνει εκτός Βουλής αν η ΝΔ αλλάξει πολιτική και δεν θέλει να κατασπαράξει την κοινωνική δεξιά η οποία είναι υπαρκτή δύναμη. Με το ισχύον εκλογικό σύστημα, ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με τη ΔΗΜΑΡ θα συνεχίσουν να αντλούν ψήφους από τη μεγάλη δεξαμενή των αριστερόστροφων πρώην ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ και μπορούν να πλησιάσουν μαζί με τους Οικολόγους – Πράσινους το 37% και να σχηματίσουν κυβέρνηση πλειοψηφίας γιατί στην κάλπη, οι αντιμνημονιακές ψήφοι είναι στο 65% ή κοντά στο 60% χωρίς τη Χρυσή Αυγή. Συνεπώς υπάρχει κοινωνική συναίνεση αντιμνημονιακής πολιτικής. Η «δημοκρατική παράταξη» μπορεί να σχηματιστεί εκ νέου, γύρω από άλλα κόμματα χωρίς το ΠΑΣΟΚ. Στο χώρο της δεξιάς αν παραμεριστούν οι προσωπικές αντιπαλότητες, μπορεί να σχηματιστεί ένας άλλος πόλος που να περιλάβει τον ΛΑΟΣ+ΔΗΣΥ+ΔΡΑΣΗ+Δημιουργία ξανά οι οποίοι θα εκπροσωπούνται στη Βουλή. Ακόμα και χωρίς τον ΛΑΟΣ μπορούν να μπούν οριακά στη Βουλή, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τη διαφορά και να σχηματίσουν έτσι αντί της δεξιάς πολυκατοικίας την συντηρητική παράταξη του 45% που μπορεί να κυβερνά ως ενιαίο κόμμα. Η συντηρητική παράταξη μπορεί να σχηματιστεί μόνον από τη ΝΔ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες μετά από τουλάχιστον δύο εκλογικές αναμετρήσεις και με πολιτική γραμμή την ανασύσταση του κυρίαρχου ελληνικού εθνικού κράτους. Ενάντια δηλαδή στην πολιτική της τρόϊκας και του διευθυντηρίου του άξονα ΜΕΡΚΟΖΙ. Δεν φαίνεται να υπάρχει ούτε τέτοια ανοιχτομυαλιά στη δεξιά ούτε τέτοια ανοχή από την τρόϊκα η οποία απαιτεί πειθαρχημένα στρατιωτάκια έτοιμα να θυσιαστούν για να σωθούν οι τράπεζες με χρήματα των φορολογουμένων. Πάντως αυτά τα εκλογικά αποτελέσματα δείχνουν τη θέληση του ελληνικού λαού σε όποιο κόμμα διαμορφώνει ελεύθερα επί ελληνικού εδάφους την πολιτική του γραμμή και δεν παίρνει εντολές από το εξωτερικό. Δυστυχώς και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ με τις σημερινές τους ηγεσίες παίρνουν εντολές από το εξωτερικό. Και υπάρχουν πολλοί πρόθυμοι «πρωθυπουργοί» που θα πάρουν την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τις ξένες «πρεσβείες». Όπως στο παρελθόν.

Πέμπτη 14 Φεβρουαρίου 2008

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2008

Εκτίμηση εκλογικού αποτελέσματος



Μέσα στον ορυμαγδό της επικαιρότητας, δεν προλαβαίνεις να χωνέψεις τα γεγονότα για να μπορείς να κατασταλάξεις σε συμπεράσματα. Και πως θα καταλήξεις σε συμπεράσματα, αν δεν θέτεις τα σωστά ερωτήματα; Ξεκινάμε λοιπόν από εδώ:
(το κείμενο αυτό γράφτηκε την επομένη των εκλογών)

--Ποιος νίκησε σ’ αυτές τις εκλογές;


1. Η πρώτη αυθόρμητη απάντηση είναι το ΛΑΟΣ γιατί καταγράφηκε ως σημαντική κοινοβουλευτική δύναμη, με πολιτική αυτοτέλεια. Όχι γιατί έχει ευδιάκριτη ιδεολογία και πολιτική. Συνονθύλευμα είναι, άθροισμα ατόμων με ευχέρεια λόγου από το χώρο της δεξιάς, γέννημα της κρίσης κορυφής και όχι της κοινωνικής βάσης της δεξιάς. Παράγοντες στεναχωρημένοι που δεν είχαν τη μεταχείριση που έπρεπε κατά τη γνώμη τους σε προσωπικό επίπεδο, γιατί οι ικανότητές τους ξεπερνούν το μέσο όρο κατά την ατομική τους κρίση και κατά την ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους. Αν οι επικοινωνιακές ανάγκες της ΝΔ δεν της επέβαλαν να δείχνει κεντροδεξιό και δήθεν εκσυγχρονισμένο πρόσωπο, θα ήταν μια χαρά στελέχη. Κανένας δεξιός της ΝΔ δεν καταλαβαίνει τι τους χωρίζει από τον Καρατζαφέρη και με έναν άλλο εκλογικό νόμο, οι περισσότεροι θα επαναπατριστούν στη ΝΔ βουλευτές και ψηφοφόροι. Αυτός είναι ένας σημαντικός λόγος που θα αλλάξει η κυβέρνηση τον εκλογικό νόμο, όχι τροποποιώντας τον υπάρχοντα και αυξάνοντας τις 40 έδρες που παίρνει το πρώτο κόμμα, αλλά επαναφέροντας σε ισχύ τον παλαιότερο που λεηλατεί και τα μικρά κόμματα εξίσου με το δεύτερο. Ή πάντως θα αφαιρεί έδρες και από τα μικρά κόμματα για να τις δώσει στο πρώτο κόμμα.
2. Η ΝΔ υπέστη εκλογική ήττα, αλλά ήταν τόσο μεγάλη η πολιτική της νίκη που κάλυψε τις απώλειες. Τρεισήμισι μονάδες σε τριάμισι χρόνια είναι νέο πανελλήνιο ρεκόρ μετά το 1974, εξαιρουμένης της πρώτης κυβέρνησης Καραμανλή η οποία για ειδικούς λόγους, είχε πάρει 54% και σε τρία χρόνια έχασε πάνω από δέκα μονάδες οι οποίες ουδέποτε της ανήκαν ιδεολογικά και πολιτικά. Όπως οι πρόωρες εκλογές του 1977 ήταν μια επιθετική κίνηση της δεξιάς για να ανακόψει την πτώση και για να μπορέσει να κυβερνήσει άλλα τέσσερα χρόνια, (ως το 1981) έτσι και τώρα η κίνηση του Καραμανλή ήταν μια εξίσου πετυχημένη επιθετική κίνηση για να ανακόψει την πτώση και για να μπορέσει να κυβερνήσει άλλα τέσσερα χρόνια. Με τους συσχετισμούς του 2004 θα κυβερνάει ως το 2011. Εκτός κι αν κάποιος της δώσει το φιλί της ζωής. Η δεξιά είχε το 45% στις εκλογές και είναι μειοψηφία. Το μόνο που απομένει είναι να απωλέσει την πολιτική ηγεμονία και θα οδηγηθεί αργά (2011) ή και νωρίτερα σε εκλογική αποτυχία.
3. Στο στρατόπεδο της ευρύτερης δημοκρατικής παράταξης πρώτος ωφελημένος του εκλογικού αποτελέσματος φέρεται το ΚΚΕ που με 8,5% αύξησε τις δυνάμεις του για πρώτη φορά από το 1989 με εικονική μάχη κατά του διπολισμού. Πολιτικά επωφελείτο η ΝΔ καθώς το ΠΑΣΟΚ ταυτιζόταν με τη ΝΔ, επομένως δεν ήταν και τόσο δεξιά ή αποκρουστική. Η ΝΔ λόγω του Ρουσόπουλου που την επηρέαζε, ήταν πάντοτε ευνοϊκά διακείμενη απέναντι στο ΚΚΕ και ουδέποτε το έθιξε. Ούτε με το νόμο για τον βασικό μέτοχο, ούτε με το νόμο για τα ΜΜΕ, ούτε φραστικά ούτε οικονομικά. Η παρουσία της Λιάνας Κανέλη νομίζω ότι έφερε και ψήφους από το λεγόμενο πατριωτικό χώρο και πάντως δεν έχασε το ΚΚΕ από αυτή τη συνεργασία. Το ΚΚΕ ως άκρως συντηρητικό κόμμα που δεν επιθυμεί να ανατρέψει το στάτους κβο στην πολιτική ζωή της χώρας, δεν επιθυμεί να κυβερνήσει ή να κάνει καμιά επανάσταση, εκφράζει επαρκώς μια συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία έχει πειστεί ότι τίποτα δεν αλλάζει στην κοινωνία και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να εξασφαλίσουμε καλύτερα μεροκάματα για τους πολλούς και όπου μπορούμε και προνόμια για τους εξέχοντες δήθεν κομμουνιστές συνδικαλιστές ηγέτες που ελέγχουν ασφυκτικά τα κουκιά τους. Δεν έχει κανέναν λόγο να αλλάξει γραμμή, θα συνεχίσει και ίσως και να αλλάξει γνώμη και να μην αλλάξει και ηγεσία. Άσε καλύτερα… που να μπλέκουμε τώρα σε περιπέτειες…
4. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη μια αναπάντεχη νίκη που ξεπερνά τις προσδοκίες του κατά μισή μονάδα. Είναι αυτή η συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ η οποία αναγνωρίστηκε από τον Αλαβάνο ως σοσιαλιστική συνιστώσα που ήρθε από τα κάτω και χωρίς να εκφράζεται στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΣΥΝ. Δεν θα ήταν υποχρεωμένοι να την αναγνωρίσουν αν ήταν κατά λίγο μικρότερη και είμαι σίγουρος ότι θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να την αγνοήσουν στις αναλύσεις τους. Αλλά αποτελεί το ένα τρίτο των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και αν λείψει θα κινδυνεύσει πάλι να εκπροσωπηθεί στη Βουλή. Οι πιο σοβαροί προβληματίζονται γιατί αν θέλουν να έχουν μέλλον ως κόμμα που αποτελεί υποκείμενο του κοινωνικού μετασχηματισμού και όχι απολίθωμα του παρελθόντος (που απεικονίζει δηλαδή μόνον τις διασπάσεις της Αριστεράς κατά το παρελθόν) καταλαβαίνουν ότι εκεί ανήκει το μέλλον και προς τα εκεί προσβλέπει η νεολαία που ψήφισε το κόμμα. Η νεολαία ασφαλώς δεν έλκεται παρά από τη δράση, την κινητοποίηση, τη σύγκρουση την ανατροπή. Αν ήθελε να βλέπει φωτογραφίες κινούμενες σαν ζωντανές, θα έπαιζε κανένα ηλεκτρονικό παιχνίδι. Δεν θα πήγαινε να δει από κοντά σαν σε τσίρκο πως είναι οι παλιοί αντιστασιακοί, οι παλιοί κομμουνιστές, οι παλιοί αναθεωρητές, οι παλιοί κνίτες, οι παλιοί ευρωκομμουνιστές και οι παλιοί συνεργάτες του Μητσοτάκη το 1989. Είναι δύσκολο όμως να το διαχειριστεί γιατί η ηγεσία πρέπει να αρνηθεί τον εαυτό της και να παραμερίσει για να δώσει τη θέση της σε κάποιους οι οποίοι δεν εκπροσωπούνται επαρκώς στη βάση, και καθόλου στην ηγεσία και στην κοινοβουλευτική ομάδα. Ακόμα κι αν ήθελε, δεν έχει σε ποιόν να δώσει χώρο. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα προτιμήσει να κάνει πως δεν είδε αυτή τη συνιστώσα και θα περιοριστεί σε ανώδυνους βερμπαλισμούς σαν αυτόν που είπε (ορθά) ο Αλαβάνος. Ξέρουμε πως είναι δοκιμή. Προσωπικά απορώ γιατί τους έχει πιάσει αυτή η αμηχανία. Χρειάζεται απλώς γλώσσα Παπαγιαννάκη και Κουβέλη στην κορυφή και προς το ΠΑΣΟΚ και πρακτική Λαφαζάνη και κοινωνικού φόρουμ στη δράση, χωρίς τις υπερβολές της αντιΠΑΣΟΚικής ρητορείας τους. Ο εχθρός δεν είναι το ΠΑΣΟΚ αλλά ο ιμπεριαλισμός. Κόφτε τη μαλακία και θα το δείτε ξεκάθαρα.
5. 8,5%+5%+38%=51,5% Αυτό είναι το σύνολο της δημοκρατικής παράταξης το 2007. Σαφώς είναι πολύ πεσμένο σε σύγκριση με το 61% του 1981 όταν το ΠΑΣΟΚ ως κύρια δύναμη της αλλαγής απέσπασε το 48% του εκλογικού σώματος και οδήγησε το σύνολο της δεξιάς κάτω από το 40%. Αν το κάθε κόμμα κοιτάει μόνον τον εαυτό του και όχι ολόκληρη την κοινωνία δεν πρόκειται να κάνει εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος. Συμπτωματικά και το 1981 το ΚΚΕ είχε στόχο του το 17% με το ιστορικά πιο ανόητο σύνθημα «ΚΚΕ αλλαγή, δεύτερη κατανομή», δηλαδή να μην πέσει η δεξιά, αλλά να συνεχίσει να κυβερνάει. Συμπτωματικά ο Λεωνίδας Κύρκος είχε πανηγυρίσει μαζί με το ΠΑΣΟΚ, αν και το κόμμα του έχανε, γιατί δεν είχε χάσει την επαφή με το λαό.

Η δημοκρατική παράταξη έχει χτυπηθεί καίρια, πολιτικά και εκλογικά γιατί έχει χτυπηθεί το κεφάλι της δηλαδή ο κύριος πολιτικός της φορέας, το ΠΑΣΟΚ. Προηγήθηκε το ιδεολογικό χτύπημα με αυτογκόλ του ηγέτη της δηλαδή του Κώστα Σημίτη. Ο Σημίτης ήταν από το 1974 ένας συνεπής αντιδεξιός σοσιαλδημοκράτης, που πήγαινε κόντρα στη μόδα της εποχής που ήταν να μιλάς αριστερά και να πράττεις δεξιά. Μιλούσε ρεαλιστικά και έπραττε αντιδεξιά. Ήταν ένας προοδευτικός πολιτικός στην πράξη, ασχέτως αν δεν χρησιμοποιούσε τη ρητορική της αριστεράς όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου. Για τον ίδιο λόγο οι ΗΠΑ (επί Ρ. Ρέγκαν) θεωρούσαν εχθρό τον Ανδρέα Παπανδρέου αντίστοιχο με τον Φιντέλ Κάστρο (αν και ο Φιντέλ δεν απειλεί τον ιμπεριαλισμό), ενώ ήταν καλός και συνεργάσιμος με τις ΗΠΑ ο Σημίτης επί Μπίλ Κλίντον. Συμβολικά πάντως ο Κλίντον επί Σημίτη ζήτησε συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τη χούντα των συνταγματαρχών που μας φόρεσαν το 1967, πράγμα που φώναζε έκτοτε ο Ανδρέας Παπανδρέου και όλη η Αριστερά.

Το αυτογκόλ του Σημίτη, ήταν ότι ανάγκασε το ΠΑΣΟΚ να παραδεχτεί στην πράξη ότι δεν είναι σοσιαλιστικό, ότι δεν επιδιώκει τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό (υπό το βάρος της κατάρρευσης του Ανατολικού μπλόκ πράγμα που έκανε μερικούς να κηρύξουν το τέλος της ιστορίας και της ταξικής πάλης) και διέλυσε την οργάνωση του ΠΑΣΟΚ αφού ήταν ιστορικά άχρηστη και προσωπικά επιζήμια και εχθρική. Αφού όμως το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν δύναμη μετασχηματισμού, φορέας αλλαγής της κοινωνίας, τι σκατά ήταν; Η απάντηση του Σημίτη ήταν: τίποτα. Μπορώ να κάνω τη δουλειά μου ως εκσυγχρονιστής του κράτους και μέλος της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας με τα στελέχη του κράτους στα οποία εκτός από τους εργατικούς ΠΑΣΟΚτζήδες περιλαμβάνονται και οι εργατικοί δεξιοί. Δεν χρειαζόμαστε πια μια πολιτική οργάνωση του λαού για τον λαό, γιατί η ταξική πάλη ακόμα και αν δεν καταργήθηκε, διεξάγεται επαρκώς μέσω των τηλεπαραθύρων των μέσων ενημέρωσης, ή μέσω της Βουλής. Άλλωστε είναι πιο δαπανηρό να έχουμε μια οργάνωση σε κάθε χωριό και γειτονιά, σε κάθε σχολείο και επιχείρηση, ενώ το σήμα της τηλεόρασης ή τα SMS και το ίντερνετ κοστίζει λιγότερο και δεν με βρίζει ποτέ.

Αφού λοιπόν το ΠΑΣΟΚ με τον Σημίτη, ευνουχίστηκε ιδεολογικά θεωρώντας ότι περίπου η ταξική πάλη καταργήθηκε, ευνουχίστηκε πολιτικά αντικαθιστώντας το πολιτικό πρόγραμμα με τις τεχνοκρατικές οδηγίες των ευρωπαίων γραφειοκρατών, ευνουχίστηκε οργανωτικά με τη διάλυση των οργανώσεων βάσης και αφού κατάλαβε ότι δεν έχει αρχίδια, έβαλε τον Γιώργο Παπανδρέου επικεφαλής της προεκλογικής καμπάνιας, ελπίζοντας ότι με τη βοήθεια των μέσων ενημέρωσης, θα καλύψει το κενό με την υπόσχεση ότι στο μέλλον και εφόσον κερδίσει τις εκλογές θα τα αλλάξει όλα!!! Ατυχώς ο Γιωργάκης ως τότε Παπανδρέου, πάτωσε, αλλά η συνεκτικότητα της εξουσίας κράτησε το ποσοστό της φθοράς στο 40% που ήταν το χειρότερο ποσοστό που πέτυχε το ΠΑΣΟΚ το 1989 όταν όλος ο ιμπεριαλισμός και η ντόπια αντίδραση είχαν πέσει πάνω στον ανήμπορο Ανδρέα Παπανδρέου να τον εξοντώσουν βιολογικά και πολιτικά.

Τότε το κατάφεραν προσωρινά, και με τη βοήθεια της παραδοσιακής Αριστεράς που ως συντηρητική δύναμη έδωσε το φιλί της ζωής στη Δεξιά, αντί να επιβάλει την απλή αναλογική και τις κυβερνήσεις συνεργασίας των φορέων της δημοκρατικής παράταξης, βάζοντας οριστικά τέλος στη μεταπολίτευση και σπρώχνοντας τη χώρα στον 21ο αιώνα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου όμως νεκραναστήθηκε, το ΠΑΣΟΚ νεκραναστήθηκε με τον Σημίτη που έπεισε και ορθώς ότι δεν έχει καμία σχέση με τον Ανδρέα και αφού η αριστερά ως ενιαίος συνασπισμός είχε αυτοευνουχιστεί, κατάφερε να επιβληθεί πολιτικά και να κυβερνήσει 12 χρόνια με οριακή πλειοψηφία. Πολύ οριακή πλειοψηφία. Πολύ μικρή, οριακή πλειοψηφία.

Το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές την επόμενη μέρα της εκλογικής του νίκης το 2000. Η κατάσταση έγινε μη αντιστρεπτή το 2002. Αρχικά προσπάθησε να κάνει μια στροφή Αριστερά με τον Λαλιώτη στη θέση του γραμματέα του κόμματος. Ο Λαλιώτης άρχισε να χτίζει σε βάθος δεκαετίας. Ο Σημίτης όμως βιαζόταν και πέταξε τον Λαλιώτη σαν στημένη λεμονόκουπα όταν είδε ότι του δημιουργεί προβλήματα στην κυβέρνηση με τις θέσεις του, με την κριτική του με τις παρεμβάσεις του και με τις ιδέες του που επιπλέον δεν άρεσαν ούτε στους Αμερικανούς ενόψει των επεμβάσεων σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν και Ιράκ, χωρίς να εγγυάται εκλογική νίκη. Στη θέση του έβαλε τον Χρυσοχοίδη να ελέγξει το κόμμα και μια σειρά ανίκανους πολιτικά να μοιράσουν άχυρο σε δυό γαϊδούρια, με αποτέλεσμα πράγματι το κόμμα να γίνει από διαφανές, αόρατο. Το μηντιακό κόμμα ήταν πλέον έτοιμο να δεχθεί τον νέο αρχηγό και η πολιτική δράση αντικαταστάθηκε από τη διαφημιστική εκστρατεία. Όλα ήταν εικονικά όπως και ο πολιτικός ηγέτης και η συμμετοχική δημοκρατία και η ανανέωση. Η πράσινη επανάσταση έγινε μια λαχανί σαπουνόπερα. Μπέρδεψε και τα λόγια του ο Γιωργάκης στην τηλεόραση, γελάσανε όλοι με τα ελληνικά που μιλούσε, απελπίστηκαν και οι Έλληνες και είπαν… πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ο μπούλης; Δεν μπορεί να είναι πιο μαλάκας, από όσο φαίνεται… ας τον ψηφίσουμε.

Ο Σημίτης πέτυχε σημαντικά πράγματα στον αστικό εκσυγχρονισμό, δηλαδή ήταν προοδευτικός πολιτικός. Έκανε τη δουλειά που θα έπρεπε να έχουν κάνει οι αστικές κυβερνήσεις της δεξιάς. έβαλε την Ελλάδα στην ΟΝΕ, προώθησε τις υποδομές και με τα δημόσια έργα και με τους Ολυμπιακούς Αγώνες άλλαξε την εικόνα της χώρας και στη συνείδηση των Ελλήνων και στη συνείδηση των αλλοδαπών. Κανένας Αλβανός δεν θα ήθελε να έρθει να δουλέψει σε μια χώρα όπου το λίτρο βενζίνης θα είχε 25.000 δρχ και το μηνιάτικο θα ήταν 300.000 δρχ. Κι εμείς θα θέλαμε να μεταναστεύσουμε. Χωρίς τους Αλβανούς (που είναι ομοεθνείς μας) και τους άλλους ξένους εργάτες, που είναι περίπου 1.000.000 άνθρωποι της εργατικής τάξης, το βιοτικό μας επίπεδο θα είχε καταρρεύσει. Η χώρα ανάσανε γιατί απόλαυσε για πρώτη φορά στη νεώτερη ιστορία της 33 χρόνια συνεχούς ειρήνης, με τις απώλειες φυσικά του ενός τρίτου της Κύπρου και των μισών Ιμίων. Η οικονομία όμως ήταν το όπλο και για να χωνέψουμε την κατεχόμενη Κύπρο στο εσωτερικό της ΕΕ και για να εξαγοράσουμε με ευρώπουλα την τουρκική επιθετικότητα. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Μήπως και η Γερμανία δεν εξαγόρασε την ειρήνη μεταπολεμικά πληρώνοντας την ΕΟΚ;

Φυσικά αυτά τα πράγματα τα πλήρωσαν οι εργαζόμενοι Έλληνες και οι μετανάστες. Ήθελαν λίγο να ξανασάνουν. Βαρέθηκαν και να βλέπουν τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ με τα σπίτια που έχουν όλα πισίνα και μερσεντές ή τσερόκι στο γκαράζ, ενώ οι ίδιοι όταν δεν είναι άνεργοι, παίρνουν 1.500 ευρώ το μήνα. Το ίδιο και οι επιχειρηματίες. Αφού δεν μπορούσαν να πάρουν λεφτά από τους Έλληνες μέσω του χρηματιστηρίου, ή έπρεπε να πουλήσουν τις επιχειρήσεις τους στους ξένους και να μεταναστεύσουν στα βαλκάνια και στην Ασία (πράγμα που έκαναν μερικοί) ή να ζητήσουν αύξηση των κερδών τους, μέσω της μείωσης της φορολογίας, ώστε να πουλήσουν ακριβότερα στους ξένους. Μια επιχείρηση χτίζεται δύσκολα σε δεκαετίες και πουλιέται εύκολα σε μία εβδομάδα. Γιατί να αρμέγεις την αγελάδα επί 20 χρόνια, αντί να την πουλήσεις για μπιφτέκια σε μία ώρα; Ψηφίσανε κι αυτοί τον Μπούλη.

Ατυχώς ο Μπούλης, ενώ μείωσε τη φορολογία τους, δεν κατάφερε να περάσει το σχέδιο Ανάν, ούτε με τον κουμπάρο Ερντογάν να τα φτιάξει, ούτε τη διοίκηση να συμμαζέψει, ούτε τα μεροκάματα να φτάσει στον μέσο όρο της ΕΕ, ούτε τα μικρά λαμόγια και τους μεγάλους νταβατζήδες να περιορίσει, και ενέσκηψαν επιπλέον οι κουμπάροι και οι παρέες που ήταν 20 χρόνια στεγνωμένοι από εξουσία και μαύρο παραδάκι. Και είχε υποσχεθεί ο αθεόφοβος τα πάντα. Στον Χριστόδουλο τις ταυτότητες και στην Παιδεία το 5% του ΑΕΠ. Στους τρίτεκνους, πολυτεκνία και στους 250.000 συμβασιούχους ότι θα γίνουν μόνιμοι. Ευτυχώς που ο Γιωργάκης ήταν αραγμένος αμέριμνος στην καρέκλα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να πάρει έναν υπνάκο και πριν το καταλάβει έχασε τέσσερις εκλογικές αναμετρήσεις σε τριάμισι χρόνια. Κι έχουμε άλλες τέσσερις εκλογές στα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Για τη δημοκρατική παράταξη, οι εκλογές του 2004 ήταν μια στρατηγική ήττα, ανάλογη αυτής που υπέστη η δεξιά το 1981. ΝΔ και ΛΑΟΣ συγκέντρωσαν το 48% του εκλογικού σώματος και λίγο παραπάνω στο 50%, όλα τα κόμματα της δημοκρατικής παράταξης. Ποτέ δεν το είχαν καταφέρει αυτό μεταπολιτευτικά με την εξαίρεση φυσικά των ειδικών συνθηκών του 1974. Η κατάσταση πολιτικά είναι και το 2007 περίπου η ίδια. Στο επίπεδο του λαού όπου βρίσκεται τουλάχιστον θεωρητικά η πραγματική εξουσία, η δεξιά έχει την πολιτική ηγεμονία. Επιπλέον διαθέτει την υποστήριξη του χρήματος, του μεγάλου κεφαλαίου, του ξένου κεφαλαίου και των μέσων ενημέρωσης που αυτά ελέγχουν. Βομβαρδίζουν τον ελληνικό λαό με τα μηνύματα που θέλουν. Επιδρούν στη συμπεριφορά τους και τους διδάσκουν κανόνες ζωής και διαγωγής.

Η δημοκρατική παράταξη πρέπει να βάλει στόχο να επιστρέψει στην πολιτική ηγεμονία και στην εξουσία με τους όρους του 1981. Στο επίπεδο των πολιτών πρέπει να βάλει στόχο να αποσπάσει το 10% του εκλογικού σώματος από τη δεξιά. Αν πετύχει το στόχο του, πέραν του 50% θα αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων και την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας. Αν πετύχει 100% το στόχο του θα έχει την ευκαιρία να βάλει τη χώρα στον επόμενο αιώνα και να βρίσκεται στην πρωτοπορία της Ευρώπης μέσα από την ΕΕ. Με σκληρή δουλειά φυσικά και όχι επειδή κέρδισε τις εκλογές. Αν αυτός ο πολιτικός φορέας πρέπει να είναι το ΠΑΣΟΚ, τότε πρέπει να κερδίσει 8 μονάδες από τη δεξιά και δύο από την Αριστερά. Αλλιώς πρέπει από κοινού ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ να κερδίσουν 8-10 μονάδες από τη δεξιά.

Η στρατηγική είναι απλή. Το εκλογικό σώμα κινήθηκε χωρίς ηγεσία, κατά 2-2,5% προς τα αριστερά. Γι αυτό και βρίσκονται σοσιαλιστές ψηφοφόροι χωρίς ηγεσία στον ΣΥΝ και στο ΚΚΕ. Μέσα στο επόμενο χρονικό διάστημα πρέπει να κινηθεί με ηγεσία αυτή τη φορά που δεν πατάει τα κορδόνια της, άλλο ένα 6% έως και 8% προς τα Αριστερά. Η ηγεσία αυτή πρέπει να είναι και σοβαρή και αριστερή. Αν είναι αριστερή του τύπου: όχι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και έξω από την Ευρώπη των μονοπωλίων, σκυλάκι των ΗΠΑ κλπ δεν έχει ελπίδα. Δεν είναι και αριστερή. Είναι συντηρητική γιατί αρνείται να βραχεί και προτιμά την ευπρεπή γωνία της στο μουσείο της ιστορίας, παρά τη μάχη στην πρώτη γραμμή, είτε στην οικονομία, είτε στα οδοφράγματα, είτε και στα δύο. Τίμιος δεν είναι μόνον αυτός που δεν είχε την ευκαιρία να κλέψει, αλλά κυρίως αυτός που αντιστάθηκε στον πειρασμό. Όπως και αριστερός δεν είναι αυτός που πνίγει την πίκρα του για την κοινωνική αδικία στο ποτό και στα ναρκωτικά, αλλά αυτός που αγωνίζεται να μεταδώσει επαναστατική συνείδηση στα παιδιά του, αφού τους εξασφαλίσει τον επιούσιο, δουλεύοντας για το μεγάλο κεφάλαιο. Αριστερός εργοδότης δεν ανακαλύφθηκε ακόμα.

Η σοβαρότητα στη σημερινή συγκυρία, είναι επαρκής αριστεροσύνη. Ο στόχος δεν είναι να αποσπάσεις το 2% που έχασες προς τα αριστερά, αλλά το 4% που δεν κέρδισες από τα δεξιά. Αν πετύχεις να αποσπάσεις το 4% από τα δεξιά, τότε θα πάρεις ως δώρο και επιβράβευση για τις ικανότητές του και το 2% από τα αριστερά, γιατί έγινες η κύρια δύναμη της δημοκρατικής παράταξης. Αντίστοιχα η ΝΔ θα αποσπάσει το 2% από τις εφεδρείες του ΛΑΟΣ και σε περίπτωση ανάγκης θα ενσωματώσει ολόκληρο το κόμμα μέσα της αναγνωρίζοντας το αυτονόητο, ότι δεν τους χωρίζει τίποτα. Διευρύνοντας έτσι τις διαρροές ψηφοφόρων προς τα αριστερά.

Αρκεί η εφαρμογή των νόμων που υπάρχουν για να τιμωρηθούν τα λαμόγια, να μην κλέβουν οι κουμπάροι, για να προστατευθεί το περιβάλλον και για να στηριχθούν τα δημόσια σχολεία. Μια ισχυρή πολιτική και κοινωνική αντιπολίτευση μπορεί να αποτρέψει αποτελεσματικά τη λεηλασία των ταμείων μέσω των ομολόγων, ή να κάνει τη δεξιά να πληρώσει ακριβά το λάθος της. Το ίδιο και το ξεπούλημα των δασών στους καταπατητές, ή το χάρισμα της δημόσιας παιδείας και υγείας στους κερδοσκόπους. Έναν έναν θα μαζεύεις κάθε μέρα τους πολίτες που διαφωνούν σ’ αυτές τις δεξιές πολιτικές και θα τους γονιμοποιείς με την πολιτική σου και με την ιδεολογία σου. Γι αυτό χρειάζεσαι πολιτικές οργανώσεις πανταχού παρούσες με επικεφαλής τίμιους ανθρώπους κι όχι διαδηλωτές του κώλου που παρκάρουν το τσερόκι πίσω από την πλατεία για να τεθούν οι ίδιοι επικεφαλής της πορείας και να τους δείξει η τηλεόραση.

Κι ας μπούμε τώρα στα πρόσωπα. Έναν – έναν. Ο Σημίτης είναι ένας πετυχημένος πρώην πρωθυπουργός. Αποτελεί μια εφεδρεία για τη χώρα. Μπορεί να μας χρησιμεύσει κάποτε είτε ως υποψήφιος πρόεδρος της Δημοκρατίας, είτε ως επικεφαλής κάποιας διακομματικής προσπάθειας συνεργασίας σε σοβαρό εθνικό ζήτημα, ή για να χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου, αν δει κάποιον εν ενεργεία πολιτικό να ακροβατεί επικίνδυνα. Ή μπορεί να τον χρησιμοποιήσει ο πρωθυπουργός σε κάποια διπλωματική αποστολή, ή να τον προτείνει ως υποψήφιο σε κάποιο ευρωπαϊκό όργανο, αν έχει σειρά να εκλεγεί σοσιαλιστής κλπ Κατά τα άλλα πρέπει να μετακινηθεί σε μια άλλη εκλογική περιφέρεια γιατί ο Πειραιάς που βγάζει μόνον έναν βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να μην εκπροσωπείται εδώ και 15 χρόνια. Δεν αποτελεί εφεδρεία για το ΠΑΣΟΚ. Εφεδρεία για το ΠΑΣΟΚ είναι οι 30άρηδες. Αυτοί που γεννήθηκαν μετά το 1974 και μεγάλωσαν επί ΠΑΣΟΚ. Η ελπίδα είναι αυτοί που γεννήθηκαν μετά το 1981 και είναι τώρα η γενιά των 700 ευρώ…

Το ΠΑΣΟΚ σε γενικές γραμμές πρέπει να έχει ηγεσία των 40άρηδων, άντε ο αρχηγός ας είναι πενηντάρης μαζί με άλλους πέντε έξι, επτά σοβαρούς πολιτικούς άλλων γενεών, οι οποίοι έχουν φρέσκιες ιδέες. Ο Μανώλης Γλέζος είναι μια τέτοια περίπτωση, αλλά ο Παπανδρέου δεν σκέφτηκε να τον προτείνει για επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας, ενώ σκέφτηκε τη Φώφη Γεννηματά. Στο ΠΑΣΟΚ πάντως είναι πενηντάρηδες ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Λαλιώτης, ο Σκανδαλίδης, ο Χρυσοχοϊδης, η Διαμαντοπούλου, (όπου νάναι), ο Παπουτσής, ο Πολυζωγόπουλος, ο Κουκουλόπουλος, όλα τους τα εξαπτέρυγα είναι εξηντάρηδες και μερικοί είναι εβδομηντάρηδες. Αυτό είναι κατάντια.

Πρέπει να βγει και να πει από τώρα ότι όποιος δεν εξελέγη σ΄αυτές τις εκλογές βουλευτής και συμπληρώνει 50 έτη ζωής ως τις επόμενες εκλογές, δεν θα είναι ξανά υποψήφιος. Μπορούν να είναι πενηντάρηδες υποψήφιοι, αλλά καινούργιοι και φυσικά αποκλείεται όποιος έχει αποτύχει ήδη δύο φορές. Αυτοί που απέτυχαν να εκλεγούν βουλευτές, περιλαμβανομένων των πρώην βουλευτών, μπορούν να είναι υποψήφιοι στην τοπική αυτοδιοίκηση και στο κόμμα. Οι δύο ιδιότητες είναι ασύμβατες μεταξύ τους.

Το ίδιο ισχύει και για όλα τα όργανα του κόμματος. Είναι δυνατόν να μην υπάρχει εκπρόσωπος της νεολαίας στο πολιτικό συμβούλιο; Είναι δυνατόν να μην υπάρχουν σαραντάρηδες στο πολιτικό συμβούλιο; Αυτοί που ανέδειξαν το ΠΑΣΟΚ σε φορέα αλλαγής και δούλεψαν σκληρά για να κερδίσει την εξουσία, όχι μόνον δεν εκπροσωπούνται στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, αλλά και έχουν οστρακιστεί γιατί δεν ήταν διατεθειμένοι να ανέχονται τα λαμόγια της εξουσίας και της παραεξουσίας.

Ο Γιώργος Παπανδρέου είχε και εξακολουθεί να έχει ένα προσόν. Εξασφαλίζει την ενότητα όλου του ΠΑΣΟΚ. Λίγο γιατί είναι ήπιος χαρακτήρας, λίγο γιατί είναι γιός του Ανδρέα Παπανδρέου, λίγο επειδή από μικρός ήταν αιρετικός και γλύτωνε τη διαγραφή λόγω της συγγένειας που είχε με τον πρόεδρο και ιδρυτή του Κινήματος και λίγο γιατί δεν είναι ούτε ανίκανος, ούτε ηλικιωμένος, ούτε λαμόγιο, εξασφαλίζει την ενότητα. Στα αρνητικά του είναι ότι κι αυτός είναι ανασφαλής και προωθεί γύρω του τους φίλους του και τους φίλους των φίλων του αντί να εφαρμόζει αξιοκρατικά κριτήρια και να δέχεται την ετυμηγορία των εκλεγμένων. Άλλο αρνητικό του είναι ότι θέλει να τα έχει με όλους καλά. Δεν γίνεται όμως χωρίς να σπάσουν αυγά. Άλλο αρνητικό του είναι ότι είναι στα λόγια δημοκρατικός και υπέρ της συμμετοχικής δημοκρατίας, αλλά στην πράξη αποδείχθηκε σταλινικός και η κοοπτάτσια (οι διορισμοί) η προσφιλής του εκλογική διαδικασία. Χώρια που ο ίδιος θεώρησε νομιμοποίηση του διορισμού του στην προεδρία του ΠΑΣΟΚ από τον Σημίτη, μια διαδικασία με μόνον έναν υποψήφιο, η οποία συνηθίζεται μόνον σε φασιστικά και σε κομμουνιστικά καθεστώτα και κόμματα. Για το ένα και μοναδικό συνέδριο που διοργάνωσε προεκλογικά ας μην μιλήσουμε καλύτερα, αλλά το έκανε κι αυτό σαν τα μούτρα του. Γενικά δεν αξιοποίησε κανένα από τα θρυλούμενα προσόντα του, δεν είδαμε καμιά από τις περίφημες αριστερές ιδέες του.

Αντιθέτως δεν πρέπει να ξαναδούμε αυτά που είδαμε. Να φτιάχνει μόνος του το ευρωψηφοδέλτιο με επικεφαλής την κα Ματσούκα και κάποιους φίλους του. Λες και δεν υπήρχαν δοκιμασμένα στελέχη στην ηλικία της Ματσούκα. Υπήρχαν, αλλά δεν έκανε πολιτική αρχών ως οφείλει ένας ηγέτης, αλλά πολιτική παρέας. Και εισηγήσεις δέχθηκε, αλλά τις απέρριψε για να ικανοποιήσει την ανασφάλειά του. Για παράδειγμα μια καλή επιλογή ήταν ο Παναγιώτης Φασούλας, που είχε εκλεγεί βουλευτής, αλλά λόγω Σημίτη έπρεπε να μείνει εκτός Βουλής. Δεν τον έβαλε με τη δικαιολογία ότι κανείς πρώην βουλευτής δεν θα μπει. Αλλά μετά από λίγο έβαλε τον Νίκο Σηφουνάκη που ήταν φίλος του και τηλεφώνησε ο … Δασκαλαντωνάκης! Μετά από δύο χρόνια παρακαλούσε τον Φασούλα να κατεβεί για Δήμαρχος στον Πειραιά και να του δώσει την ευκαιρία να πανηγυρίσει ένα Δήμο. Δεν θα ήταν καλύτερα αν τον έπαιρνε από την ευρωβουλή αντί από τα αζήτητα; Και πάλι όμως υποσχέθηκε στην Πατουλίδου θέση ασφαλείας στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας, ενώ μπορούσε να υποστηρίξει τον Γιάννη Μπουτάρη και να συγκεντρώσει ένα υπερσύνολο των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ αντί για το υποσύνολο. Ο πανωλεθρίαμβος του ψηφοδελτίου Επικρατείας ήταν αποτέλεσμα των ίδιων μεθοδεύσεων, μακριά από τα συλλογικά όργανα. Στηρίχθηκαν στην υπόθεση του Παπαδημητρίου ότι δεν υπήρχε νομολογία και άρα η διαφωνία θα λυνόταν στο εκλογοδικείο. Φυσικά ο Βενιζέλος και ο Λοβέρδος το γνώριζαν. (Στον Λαλιώτη πρότεινε την έκτη θέση και στην Πατουλίδου την Πέμπτη μετά από αντιστάσεις. Στον Πολεμαρχάκη τιμητική θέση αν και του είχε υποσχεθεί εκλόγιμη. Πάλι καλά που αυτός δεν έβγαλε ανακοίνωση να μας πεί πόσο ψεύτης είχε αποδειχθεί.) Αλλά αφού δεν ζητήθηκε η γνώμη τους, είχαν καλή δικαιολογία και για να μην μιλήσουν (αλλιώς θα γίνονταν κακοί) και για να το εκμεταλλευτούν εκ των υστέρων. Το ίδιο ισχύει και για τον Σημίτη και τα σενάρια-διαρροές περί αξιοποίησής του. Η κακή μεθόδευση, η έλλειψη επικοινωνίας έφερε διάψευση. Αλλά και η ιδέα ήταν προληπτική διαχείριση της ήττας. Όπως και η συγκρότηση των ψηφοδελτίων της Α’ και της Β’ Αθηνών. Και πολλών περιφερειών της επαρχίας. Όπως η Βοιωτία, η Θεσπρωτία, η Ημαθία, η Αιτωλοακαρνανία, τα Γρεβενά, η Εύβοια. Βάζουμε υποψήφιους με τη λογική ότι χάνουμε τις εκλογές και θέλουμε να επανεκλεγούν οι ήδη εκλεγμένοι βουλευτές. Επίσης διασώζουμε όσους πρωτοκλασάτους ανέδειξε η επαρχία και τους φέρνουμε στην Α’ και στη Β’ Αθηνών ώστε να επανεκλεγούν λόγω της αναγνωρίσιμότητάς τους και με την υποστήριξη των μέσων ενημέρωσης.